ΧΙΟΝΙ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΟ

εικόνισμα απο νιφάδες

ενσαρκώνεις τον πόνο στην ερημιά

δρόμος παγωμένος

αρπαχτικός

με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους

Κυψέλη

Γιάννενα

Χρυσή

Πευκόφυτο

Γράμμος

Αρρένες

χτυποκάρδι χιονιού τρομαγμένου

ποιο έρεβος σε κραυγάζει!

άτιμο πένθος

που βουίζεις στα κολοσσαία

αναπνέω τη φρεσκάδα

που μου αφήνει το λευκό του χιονιού

ετοιμόγεννες γλύκες

Ω! νιότη

πιασμένη στο δόκανο του χρόνου

και τώρα είμαι έρημος

ΠΡΕΣΠΕΣ

στου δάσους το νερό

σταλαχτίτες

κι απο κάτου Φλώρινα

πίστεψα σε κάθε δυνατή μαγεία

σε κάθε όργιο που αναθυμιάζει

Αχ! τα μπιστόλια μας

φανατισμένες αλογόμυγες

μια με το δίκρανο να τρυπήσω το σατανά

η βάρκα μου δε ζητά προσευχές

χαράσει το δρόμο

σε μια φωλιά απο φλόγες

ιαχές , τούμπανα, χορός στα καλάμια

το νοσοκομείο των πουλιών

φύλακας των ιερών σωμάτων

τα σκάγια μαζεύει κυνηγών

το αίμα των πουλιών

τα εμβατήρια

νούφαρα αγαπημένα

σε σας προστρέχω

με τη γύμνια μου στην ομορφιά



το λάλημα του πετεινού

στις αμαυρότατες πολίχνες

ΜΗΛΟΣ ΜΕΤΑΛΑΒΙΑ

το έσπειραν εδώ οι άγριοι άνεμοι

κι αυτό για τα σκουλήκια

να βρεί τον καπετάνιο του

η καμπύλη της στεριάς μας αφουγράζεται


τζάμι θολό κι ο ήλιος τα προικιά του

πόσα χταπόδια άνθισαν στον ήλιο

καταμεσήμερο οι σκιές

τα ορυχεία τώρα πια χαρίστηκαν στη θάλασσα

τουρίστριες μέσ' τις στοές

καθώς αλλάζουν δέρμα

πόσο μακριά απ' τα νησιά σε πάει ο ύπνος;

βούλιαξες κήτος στη νυχτιά

σε κατοικούν νεράιδες

σε μια βαλίτσα η Κίμωλος

τι ποίηση έσταζε!

και οι τροχοί σου αθέατοι επάνω στο κορμί μου

βάζει στο μπρίκι τον καφέ η όμορφη

πορτιέρησα του Άδη

με το βρεγμένο πάνω της μαγιό

σαν είδος σαρκοβόρο

μοναχική καντίνα

να κερνά τους εραστές

μπύρες αλμυρά τηγανιτά

και χάδια με το βλέμμα

στα αρχεία του οργασμού δηλωμένες

νυν και αει

εις τους αιώνες των αιώνων

ΑΜΗΝ!

ΧΑΙΡΕ ΚΕΡΚΥΡΑ!

Πως να αφηγηθείς μια Κέρκυρα ολόκληρη

σ' ένα μικρό παιδί

που την κοιτά κατάματα

που την ασπάζεται πρώτη φορά

στον γαλανό καθρέφτη!

και τα ποδήλατα κάτω απ' το δέντρο

να περιμένουν καβαλάρηδες

απ' το κρυφτό τους

και η πόλη με τα οστά της

κολόνες
που κρατούν τα σπιτικά ορθά

τους έρωτες, τα πάθη

τούτα τα μάρμαρα η ελληνοτάτη Οθωμανία δεν επόρθησε




μονάχα μερικές πληγές άφησε η υγρασία

ζηλόφθονα στενά τόσα τακούνια γυναικών

σας περπατήσαν

γη και ουρανός

κι ανάμεσα φανέλλες και βρακιά

να στάζουν μύθους

το σύννεφο φωτοστέφανο πάνω απ' την πόλη

καθώς το πλοίο μας κεντά την ίσαλο γραμμή

Χαίρε Κέρκυρα

οι ανελέητα σφαγμένοι

απ' το χέρι σου εραστές

φυλλοροούν